Εδώ και αρκετά χρόνια παρατηρούμε τον πλανήτη μας να αλλάζει. Οι συνεχείς και ανεξίτηλες παρεμβάσεις του ανθρώπινου παράγοντα στο γήινο περιβάλλον επιβαρύνουν καθημερινά τον πλανήτη μας. Τα τελευταία χρόνια δε αρκετοί επιστήμονες ανά τον κόσμο κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι η ώρα μηδέν, η ώρα που δε θα μπορεί η Γη να ανακάμψει απο τις παρεμβάσεις μας είναι ΤΩΡΑ. Αλήθεια όμως ποία είναι η δική μας ενημέρωση και η στάση μας για το συγκεκριμένο ζήτημα; Έχουμε αναλογιστεί όλοι ότι ανθρώπινη ζωή χωρίς πλούσιο φυσικό περιβάλλον δεν υφίσταται;
Δυστυχώς, ευθύνη για όλα τα παραπάνω έχουν όλα τα κράτη του κόσμου (ανάμεσα τους είναι και η Ελλάδα όπου έχει μια από τις περισσότερο ρυπογόνες πρωτεύουσες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης), όπου συνειδητά επέλεξαν την εφαρμογή εύκολων πολιτικών που προσωρινά αναβαθμίζουν το βιοτικό επίπεδο αλλά μακροπρόθεσμα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την υπάρχουσα κατάσταση. Συγκεκριμένα μάλιστα, η συνθήκη του Κιότο ενώ είχε συμφωνηθεί από το 1997 υπογράφηκε και τέθηκε σε εφαρμογή 8 χρόνια αργότερα, το 2005 με την υπογραφή 141 χωρών ανά τον κόσμο. Τρανταχτά απούσες από την υπογραφή αυτής της συνθήκης μέχρι και σήμερα είναι οι Η.Π.Α και η Αυστραλία, χώρες που προκαλούν πολλά ερωτηματικά σχετικά με τη στάση τους. Η πραγματικότητα βέβαια συγκεκριμένα για τις Η.Π.Α είναι ότι η συνθήκη του Κίοτο πέρα απο την υποχρεωτική μείωση των ρύπων κάθε χώρας και τον δραστικό περιορισμό της χρήσης λιθάνθρακα ως πηγή ενέργεια, προέβλεπε και την στροφή προς τη χρήση φυσικού αερίου, πράγμα που ακόμα και σήμερα οικονομικά δε συμφέρει την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Μήπως όμως τελικά βλέπουνε το δέντρο και χάνουνε το δάσος; Μήπως έφτασε η ώρα να αναλογιστούν ότι είναι προτιμότερο να επιβαρύνουν την οικονομία τους από τις μελλοντικές ζωές των ανθρώπων αυτού του πλανήτη;
Ένα επιπλέον πρόβλημα στα παραπάνω ζητήματα είναι ότι η νεολαία, το πιό μαχητικό και ριζοσπαστικό κομμάτι, έχει τελείως ελλειπή ενημέρωση και ανεπαρκή στάση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Με την καθημερινή αδιαφορία που επιδεικνύουμε όλοι μας δε δίνουμε καμία λύση και δε πιέζουμε ποτέ την εκάστοτε κυβέρνηση να προβεί σε δραστικά μέτρα εναντίον των εργοστασίων που παραβαίνουν τους κανόνες και στην εγκατάσταση εναλλακτικών πηγών ενέργειας όπως η αιολική και η ηλιακή. Δε μαχόμαστε όπως θα έπρεπε για την προστασία του πλανήτη και την εισαγωγή του στην παγκόσμια πολιτική ατζέντα ως ζήτημα πρωταρχικής σημασίας. Δεν αγωνιζόμαστε όπως οφείλουμε για να εξασφαλίσουμε την σωστή και φυσιολογική μετάβαση της τύχης του πλανήτη από τα δικά μας χέρια, στα χέρια των παιδιών μας.
Πλέον όμως έφτασε η ώρα να φύγουμε από τις γενικολογίες και να πάμε σε συγκεκριμένα πολιτικά προγράμματα που στόχο έχουν να βγάλουν την χώρα μας από τις πρώτες θέσεις των ρύπων και να φέρουν ένα όσο τον δυνατόν περισσότερο καθαρό περιβάλλον στις μεγαλουπόλεις μας. Πρέπει η χώρα μας να γίνει πρωτοπόρα τουλάχιστον στο επίπεδο των βαλκανικών χώρων, σχετικά με το οικολογικό επίπεδο των κρατικών και μη επιχειρήσεων με καθημερινούς ελέγχους και αυστήρα πρόστιμα από έναν ανεξάρτητο φορέα. Πρέπει η έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος να εμποτιστεί σε όλα τα νέα παιδιά από τις πρώτες τάξεις του σχολείου.
Και το κυριότερο, πρέπει όλοι εμείς να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση και να αλλάξουμε συγκεκριμένα σημεία του τρόπου ζωής μας. Πρέπει να αντιληφθούμε σε βάθος και να κατανοήσουμε τη σημαίνει ανακύκλωση και εξοικονόμηση πόρων. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η προστασία και η ευημερία του πλανήτη μας δεν είναι εθελοντική εργασία κάποιων γραφικών στα δικά μας μάτια, αλλα υποχρεωτική και συλλογική ευθύνη ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
