Φίλες και Φίλοι,
αυτή την εβδομάδα διεξάγεται στην Κοπεγχάγη μια διάσκεψη που αποκλειστικό θέμα έχει το περιβάλλον. Η διάσκεψη αυτή πρόκειται να αποτελέσει την διάδοχο κατάσταση του Κιότο και να οδηγήσει σε μία συνθήκη, η οποία αναμένεται να οδηγήσει τον πλανήτη σε στροφή, ιδιαίτερα φιλική προς το περιβάλλον. Στόχος αυτής της ανάρτησης είναι να παραθέσω κάποια συμπεράσματα, να αναδείξω την αναγκαιότητα μιας τέτοιας συνθήκης και να καταθέσω κάποιες σκέψεις για την επίλυση του ζητήματος.
Ο λόγος που συζητάμε για την συγκράτηση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή έχει αρχικά να κάνει με αμοιγώς επιστημονικα αδιαμφισβήτητα δεδομένα. Αποτελεί δεδομένο ότι αν συνεχίσουμε με τους υπάρχοντες ρυθμούς και μοντέλο ανάπτυξης το 2050, η θερμοκρασία σε κάθε μέρος του πλανήτη θα αυξηθεί κατά τουλάχιστον 2 βαθμούς κελσίου ενώ επίσης αναμένεται ο πληθυσμός του πλανήτη σχεδόν να διπλασιαστεί. Είναι πιστεύω προφανές ότι η αύξηση της θερμοκρασίας πρόκειται να επηρεάσει ιδιαίτερα τις μεσογειακές χώρες και κυρίως την Ελλάδα, καθώς ενδεχόμενη αύξηση 2 βαθμών κελσίου μπορεί να οδηγήσει σε ανυπόφορες θερμοκρασίες το καλοκαίρι, αδυναμία καλλιέργειας συγκεκριμένων προϊόντων, λειψυδρία καθώς και στην ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής και διατροφής μας. Τι είναι αυτό όμως που έχει προκαλέσει τέτοια απελπιστικά δεδομένα;
Το πρόβλημα έχει να κάνει με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τα αέρια που επιδυνώνουν και μεγενθύνουν την αποτελεσματικότητα αυτού του φαινομένου. Η επιδύνωση αυτή έχει να κάνει κυρίως με την διαρκώς αυξανόμενη ανάγκη για ενέργεια και την παραγωγή της με τους συμβατικούς τρόπους της. Συμβατικός και ιδιαίτερα μολυσματικός σε αέρια του θερμοκηπίου είναι ο τρόπος παραγωγής ενέργειας μέσω εργοστασίων λιγνίτη καθώς και η διαρκώς αυξανούμενη εξάρτηση από το πετρέλαιο και τα περισσότερα παράγωγα του. Επομένως προφανώς τα παράγωγα των καυσίμων του αυτοκινήτου, των πλοίων αλλά και των αεροπλάνων επιβαρύνουν την τρέχουσα κατάσταση Η επιβάρυνση αυτή έχει να κάνει κυρίως με το διοξείδιο του άνθρακα σε ποσοστό 65% σε σχέση με τα υπόλοιπα αέρια του θερμοκηπίου.
Προφανής λύση για τα παραπάνω είναι να υπάρξει ριζική αλλαγή στο μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθείται από όλες τις χώρες. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης εχει επισυμανθεί επανηλειμένα από τον Γιώργο Παπανδρέου και ονομάζεται πράσινη ανάπτυξη. Η πράσινη ανάπτυξη στο ενεργειακό κομμάτι έχει να κάνει κυρίως με την απεξάρτηση απο το πετρέλαιο και το λιγνίτη και την υιοθέτηση των εναλλακτικών μορφών ενέργειας(αιολική, ηλιακή, βιομάζα, υδροηλεκτρισμός). Η υιοθέτηση του συγκεκριμένου μοντέλου δε μπορεί βέβαια να λύσει όλα τα προβλήματα αλλά αποτελεί σίγουρα μία πολύ καλή βάση για το ξεκίνημα.
Επιπλέον, η νέα συνθήκη δεν πρέπει να αφήνει κανένα περιθώριο σε καμία χώρα για μη εφαρμογή η παρεμνηνείες της. Πρέπει να υπάρχει μια ισχυρή δεσμευτική προγραμματική συμφωνία από όλες τις μετέχοντες χώρες και κυρίως τις αναπτυγμένες και περισσότερο ρυπογόνες, για πλήρη εφαρμοφή όλων των προβλεπόμενων με ιδιαίτερα αυστηρές ποινές για τους παραβάτες. Προβλεπόμενη ποινή θα μπορούσε να είναι για μένα και ο οικονομικός αποκλεισμός (εμπάργκο) σε προϊόντα χωρών που έχουν υπογράψει την συνθήκη αλλά τα προϊόντα που παράγονται δεν ακολουθούν το νέο πράσινο πρότυπο παραγωγής. Δε πρέπει αυτή τη φορά να αφήσουμε κανένα παραθυράκι ουτε να παραλείψουμε κάποια μορφή ρύπανσης όπως είναι η ρύπανση απο αεροπλοϊα και ναυσιπλοϊα.
Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω ότι τα παραπάνω αποτελούν απλές επισυμάνσεις. Αν θέλουμε όντως κάτι να αλλάξουμε πρέπει να αντιληφθούμε άμεσα το πρόβλημα και να αναγκάσουμε τους κυβερνόντες να στραφούν προς το ζήτημα με περιβαλλοντική ευαισθησία. Επιπλέον πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να αντιληφθούμε το οικολογικό ζήτημα και να υιοθετήσουμε ένα φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο ζωής που θα περιλαμβάνει ως πρωτεύοντα χαρακτηριστικα την χρήση Μαζικών Μέσων Μεταφοράς, την ανακύκλωση και την εξοικονόμηση νερού και ενέργειας.
