στις 6 του Δεκέμβρη συμπληρώνεται 1 χρόνος από την εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Δικαιοσύνη ακόμα δεν έχει αποδωθεί καθώς αναζητηται ακόμα ο χώρος για να γίνει η δίκη και οι δολοφόνοι ακόμα δεν έχουν πάρει την παραδειγμάτικη τιμωρία που θα έπρεπε. Επειδή όμως προσωπικά πιστεύω περισσότερο στην Θεία Δίκη από ότι στην ανθρώπινη δικαιοσύνη (ειδικά δε στην Ελλάδα) έκρινα σκόπιμο να αναπτύξω κάποιους προβληματισμούς μου σχετικά με το αν διδαχτήκαμε κάτι από αυτό το τραγικό συμβάν και αν η κοινωνία μας τουλάχιστον ευαισθητοποιήθηκε. Καλό θα ήταν πριν πάμε σε αυτό να δούμε λίγο τα αίτια αυτού του τραγικού γεγονότος.
Πρώτο και κύριο αίτιο είναι η αίσθηση της μαθητιόσας νεολαίας ότι θέλει να μιλήσει, θέλει να φωνάξει, θέλει κάτι να πει ΑΛΛΑ δεν έχει ΦΩΝΗ. Τα νέα παιδία και ειδικότερα τα παιδιά στις μεγάλες αστικές πόλεις γινόντουσαν μάρτυρες μιας τραγικής κατάστασης όπου τα σχολεία τους ήταν ελλειματικά, η προσωπική τους ζωή ήταν ανύπαρκτη χαμένη σε στάσεις μετρό, λεωφορείων και τρένων, ενώ η οικογενειακή τους κατάσταση διαρκώς χειροτέρευε με την τσέπη να αδειάζει διαρκώς. Έβλεπαν ότι υπήρχε ένα κράτος που δεν νοιάζοταν για τους ανθρώπους αλλά για τους οικονομικούς δείκτες. Έβλεπαν ότι υπήρχε ένα σύστημα ασφάλειας και προστασίας του πολίτη που προστάτευε τους επιχειρηματίες και το κεφάλαιο και δεν συλλάμβανε κανέναν από όλους αυτούς που έκαναν βόλτες στα προαύλια των σχολείων τους και πουλούσε ναρκωτικά. Έβλεπαν ένα σάπιο κοινωνικό-πολιτικό σύστημα όπου βουτηγμένο μέσα στην διαφθορά δεν μπορούσε κάν να δώσει λύσεις και να βρει τους ενόχους αλλά δημιουργούσε διαρκώς προβλήματα και συγκάλυπτε.
Ένα χρόνο μετά λοιπόν τα σύγχρονα "Δεκεμβριανά", πρέπει να δούμε αν αυτά τα οποία εξέφρασαν όλα αυτά τα παιδιά εισακούστηκαν. Αν το κράτος έκανε κάτι για να βελτιώσει την ζωή τους. Αν ολόκληρη η κοινωνία σηκώθηκε από τους καναπέδες της, έβγαλε τις παρωπίδες εκείνες που παρουσίαζε όλη αυτή την τεράστια "ανθρώπινη μάζα" ως αλήτες και κουκουλοφόρους και ευαισθητοποιήθηκε στα θέματα ανθρωπιάς, διαφάνειας και απόδοσης δικαιοσύνης. Τεράστιο ζήτημα πλέον για μένα είναι και το αν η κοινωνία έχει πλεον την ικανότητα και τους θεσμούς να εισακούσει τους νέους πριν ένα τυχαίο γεγονός τους βγάλει πάλι στους δρόμους.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Μπορεί να άλλαξε η κυβέρνηση, μπορεί οι Έλληνες να έφεραν στο προσκήνιο μια δημοκρατική κυβέρνηση με ηγέτη έναν άνθρωπο που έχει τεράστιες ευαισθησίες στα ζητήματα αυτα, δυστυχώς όμως η κοινωνία και τα δομικά της στοιχεία / πρωταρχικές αξίες της, έμειναν απαράλαχτα. Οι Έλληνες δεν έχουν δώσει ακόμα συνειδοτοποιήσει το τεράστιο πρόβλημα της ελλειματικής μόρφωσης που παρέχεται σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης. Κυριάρχο και πρωταρχικό τους ζήτημα παραμένει το πως θα βάλουν στη τσέπη τους περισσότερα χρήματα, πώς θα επωφεληθούν από κάτι χωρίς να το μάθει κανείς, πώς θα βγούνε "πρώτοι" με οποιοδήποτε μέσο γιατί ο "δεύτερος" με τα σημερινά δεδομένα δεν αξίζει τίποτα. Κανένας μας δεν έχει δώσει ούτε μια ουσιαστική απάντηση στα ζητήματα αυτών των παιδιών, θεωρόντας πως είναι ζητήματα μόνο της κυβέρνησης και όχι των πολιτών.
Φίλες και Φίλοι,
θεωρώ ότι πρέπει να γίνουμε όλοι πολύ πιο ενεργοί στα ζητήματα που αφορούν την καθημερινή μας ζωή και την πολιτική αυτής της χώρας. Θεωρώ πως πρέπει να παραδειγματιστούμε από την μαζική συλλογική έκφραση αυτών των παιδιών και να ενδυναμώσουμε τα συλλογικά όργανα τα οποία μας εκφράζουν στον επαγγελματικό μας τομέα. Θεωρώ πως πρέπει όλοι να επιδιώξουμε τα κόμματα τα οποία μας εκφράζουν, να αναπτύξουν ισχυρότερους θεσμούς εσωτερικού ελέγχου και διαβούλευσης της βάσης. Θεωρώ πως πρέπει όλοι εμείς να αναδείξουμε ότι θέλουμε το ζήτημα της Παιδείας να προσδιορίζεται ως εθνικό ζήτημα και όχι ως μείζον ζήτημα αντιπαράθεσης του δικομματισμού.
Και τέλος το κυριότερο, θεωρώ ότι πρέπει όλοι εμείς οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να πρωτοστατίσουμε στην δημιουργία νέων θεσμών και οργάνων έκφρασης των νέων ηλικίας 15 - 18, δεσμευτικά έξω από κόμματα, δίνοντας την δυνατότητα στους νέους να νιώσουν ενεργοί πολίτες και όχι παθητικοί συμμετέχοντες.
Οι νέοι σκέπτονται και θέλουν να συμμετέχουν... Αυτό έδειξαν πρίν ένα χρόνο... Δεν τους έχουμε ακούσει ακόμα γιατί ως κοινωνία είμαστε ιδιαίτερα συντιρητική... Πρέπει να αλλάξουμε οπτική γωνία άμεσα... Πρέπει να σταματίσουμε να κάνουμε τα "παιδιά μας" να νιώθουμε παθητικό μέρος του εκάστοτε κατεστημένου... Η αλλάζουμε... Η βουλιάζουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου