"Πολιτική Κρίση" στην Ελλάδα

Τα τελευταία χρόνια και ειδικά μάλιστα μετά τις τελευταίες εκλογές όλοι κάνουν λόγο για κατάρευση του πολιτικού συστήματος, για πτώση του δικομματισμού και χίλια δύο τέτοια ωραία πραγματάκια. Οι "ανεξάρτητες" εφημερίδες βλέποντας ότι αυτές οι συζητήσεις πουλάνε αναπαράγουν διαρκώς δηλώσεις πολιτικών που μιλάνε για συνεργασίες, προεκλογικές ή μετεκλογικές. Ποτέ όμως δε δίαβασα μία ουσιαστική προσέγγιση για το πού αυτό οφείλεται, και αυτός είναι ο λόγος που είπα να γράψω αυτό το επιφανειακής προσέγγισης μεν αλλά περιεκτικό θεωρώ πόστ.

Παραδοσιακά σε όλη την Ευρώπη από την περίοδο του 2ου παγκοσμίου πολέμου και μετά εκδηλώθηκαν δύο κυρίαρχοι πολιτικοί πόλοι. Η κεντροαριστερά που εκφραζόταν από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με τις ιδέες του σοσιαλισμού και ο νεοφιλευθερισμός (όχι φιλευθερισμός άλλο το ένα άλλο το άλλο) που εκφραζόταν από τα παραδοσιακά λαϊκά κόμματα. Στην Ελλάδα τα δύο αυτά κόμματα ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η ΝΔ. Επιπλέον όμως στην ευρώπη αναπτύχθηκε ένα άλλο πολιτικό μοτίβο, αυτό του εξυχρονισμού, το οποίο επηρέασε κυρίως την πορεία των κεντροαριστερών κομματων. Κόμματα με παραδοσιακή αριστερή πολιτική κουλτούρα, επαγγελόμενα τον εξυχρονισμό του κράτους τους, σταδιακά έκανα βήματα προς το κέντρο με αποτέλεσμα πολλές φορές να ευνοούταν οι μεσαίες τάξεις αλλά διαρκώς να αποδυναμώνονται η εργατική τάξη. Στον αντίποδα τα νεοφιλελεύθερα κόμματα, δρώντας μέσα στην παγκοσμιόποιση και την Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατέλειπαν σταδιακά τις παραδοσιακές εθνικιστικές αντιλήψεις τους κάνοντας και αυτά βήματα προς το κέντρο. Τα παραπάνω στην Ελλάδα έγιναν από το 1995 και μετά.

Τι θέλω να πώ με παραπάνω και πως κολλάνε αυτά στην πολιτική κρίση; Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν 2 μεγάλα κόμματα που φαίνομενικά έχουν την ίδια πολιτική κατεύθυνση στα μάτια των πολιτών. Για τη Νέα Δημοκρατία η παρουσία της στην κεντροδεξιά από παραδοσιακό δεξιό κόμμα ήταν δεδομένη με την πάροδο του χρόνου, για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όμως η παρουσία του μόνο στο κέντρο είναι τελείως λάθος και επιζήμια για την χώρα. Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά και το 8ο συνέδριο στο οποίο ήμουν παρων, αποφάσισαν το Κίνημα να επανέρθει στο χώρο της κεντροαριστεράς δυναμικά και με ουσία και όχι μόνο σε επίπεδο εξαγγελιών. Αυτό άλλωστε φανερώνει και το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ που μιλάει για σύνταξη στην νοικοκυρά, για φορολόγηση των υπερκερδών των μεγάλων επιχειρήσεων κλπ. Επομένως σε επίπεδο προγράμματος η πολιτική ηγεμονία φαίνεται εξασφαλισμένη. Σε επίπεδο πράξης και καθημερινής μάχης όμως όχι.

Εδώ λοιπόν εισέρχεται το "πολιτική κρίση" και τα εισαγωγικά. Η θέληση του επιχειρηματικού κόσμου για εγκαθίδρυση του μεσαίου χώρου ως κυρίαρχου και για την εξάλειψη όρων όπως αριστερά και δεξιά είναι δεδομένη. Έτσι λοιπόν και έχοντας ως δεδομένο ότι μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατεύθυνση όπως άλλωστε έγινε και το 1981, αποδομούν επιμελώς την εικόνα του Κινήματος αλλά και του πρόεδρου του, και προβάλουν τον Σύριζα ως τον τρίτο πόλο. Ο Σύριζα, ο οποίος όλοι γνωρίζουμε ότι αποτελεί ένα κόμμα ελιτιστών, ένα κόμμα όπου στα σοβαρά ζητήματα αρθρώνει μόνο λόγο διαμαρτυρίας και όχι ουσίας, ένα κόμμα που έχει μπερδέψει την δημοκρατία με την ασυδοσία, για αυτό άλλωστε και οι αναρχικοί που προκαλούν ζημίες και φθείρουν περιουσίες ανθρώπων με την βοήθεια του κυρίου Αλαβάνου, αποφυλακίζονται.

Ποίο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Δυστυχώς στην Ελλάδα απο το 1994 και μετά οι κυβερνήσεις έδιναν στα ΜΜΕ διαρκώς περισσότερες εξουσίες με αποτέλεσμα να έχουν την δυνατότητα να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Αυτο γενικότερα αποτελεί ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο. Έτσι σήμερα το τι θα ακουστεί από τα παράθυρα στις 8 απο τον Χ μεγαλοδημοσιογράφο, είναι πιο σημαντικό από το τι θα πει ένας εργαζόμενος η ένας πολίτης. Επιπλέον, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μαστίζεται απο εσωστρέφεια καθώς πολλά στελέχη αντί να παρατάσονται στην ίδια γραμμη με την ηγεσία και τις αποφάσεις του συνεδρίου, χαράζουν δικές τους ανεξάρτητες πολιτικές οι οποίες τυχαίνει να εξυπηρετούν το λεγόμενο κέντρο και αρκετές φορές να συμφωνούν με τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα τα δύο κόμματα να φαίνονται στα μάτια των πολιτών τα ίδια ενώ οι προγραμματικές τους δεσμέσεις είναι διαφορετικές κατά πολύ.

Απο το Σεπτέμβρη λοιπόν αυτό που πρέπει να γίνει για να λήξει αυτή η "πολιτική κρίση" είναι απλά το Κίνημα να κάνει πράξη τις δεσμεύσεις του, να τις κοινοποιεί καθημερινά στους πολίτες και τα μεγαλοστελέχη να μπούν στη μάχη της καθημερινότητας αφήνοντας τα πολυτελή τους γραφεία. Τα νέα οικονομικά μέτρα που έρχονται θα είναι δυσβάσταχτα για όλους μας. Οι ψήφοι διαμαρτυρίας δεν αρκούν. Χρειάζεται πρόγραμμα και προτάσεις ουσίας τις οποίες μόνο ένα κόμμα έχει την θέληση αλλά και την ωριμότητα να καταθέσει.